262 «اِنَّ مَثََلَ الدُّنیا وَ الأخِرَةِ کَرَجُلِِ لَهُ اِمرَاَتانِ
اِذااَ رَضى اِحداهُما اَسخَطُ الأُخرى»
به راستى مثل دنیا و آخرت مانند مردى است
که دو زن دارد چون یکى را راضى کند، دیگرى
بخشم آید
کسى را که باشد بمنزل دو زن
چو راضى نماید یکى زان دو تن،،
شود دیگرى زین سبب خشمگین
بود کار دنیا و عقبى چنین
=
کتاب هزار گوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گرد آوری : م.الف ز ائر
مولاعلی ع
261 «اِنََّ قَدرَ السّؤالِ اَکثَرُ مِن قیمَةِ النَّوالِ فَلا تَستَکثِروا ما
اَعطَیتُموهُ فَاِنَّهُ لَن یُوازى قَدرُ السّؤالِ»
ارزش خواستن بیش از دادن است، پس آنچه را
مى بخشید بزرگ مشمارید، زیرا با ارزش
خواستن برابر نیست
برو بخشش خویش کوچک شمار
ز منّت گذارى بدان، شرم دار
عطاى تو هر چند باشد عظیم،
نباشد بقدر سؤال اى کریم
=
کتاب هزارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گردآور ی: م.الف ز ائر
260 «اِنَّ اَنصَحَ النّاسِ اَنصَحَهُم
لِنَفسِهِ وَ اَطوَعُهُم لِرَبِّهِ»
به راستى پند دهنده ترین مردم کسى است که بیشتر
از همه نفس خودش را اندرز دهد و زیادتر از دیگران
فرمانبردار خدا باشد
نباشد از آن پندگوتر کسى،
که بر خود نصیحت کند او بسى
بود پیرو امر پروردگار
در این ره نباشد چنو، پایدار
=
کتاب هز ارگوهر
سیدعطا ء الله مجدی
=
گردآوری : م.الف ز ائر
مولاعلی ع
259 «اِنَّ النَّفسَ لَجَوهَرَةُُ ثَمینَةُُ مِن صانَها رَفَعَها
وَ مَنِ ابتَذَلَها وَضعَها»
براستى نفس آدمى گوهر گرانبهائى است. هر کس
حفظش کند، بلندش سازد و هر کس رهایش
نماید، آنرا بیفکند
بود نفس چون گوهرى پر بها
نگه داردش کس چو از هر خطا
بیفرازدش، ور رها سازدش
بنابودى و خوارى اندازدش
=
کتاب هز ارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گردآور ی: م .الف زائر
مولاعلی ع
258 «اِنَّ کَلامَ الحَکیمِ اِذا کانَ صَواباََ کانَ
دَواََ وَ اِذا کانَ خَطاََء کانَ داََءَ»
به راستى وقتى سخن شخص حکیم درست باشد، دوا
و شفا است و چون درست نباشد، درد است
کلام حکیمان بود گر درست،
به تحقیق آرامش جان تو است
دوا باشد، امّا چو باشد خطا
، بتر نیست از آن ترا درد و داء
=
کتاب هزارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گردآوری : م.الف زائر