مشاعره 165


مشاعره 165

دلم ازسلسله زلف تو دارد گله ها

گله زین سلسله بکنم یانکنم

اعتماد پریشان

=

مرغ دلگیرم و کنج قفسی می خواهم

که غریبانه سرخویش کشم درپرخویش

عاشق اصفهانی

=

شب تاریک وبیم موج وگردابی چنین هایل

کجادانندحال ما سبکبالان ساحلــــــــــها

حافظ

=

آنجاکه جهل مایه تمکین وسروری است

باید به روز مردم دانا گریستــــــــــــــن

جواهری وجدی

=

نسیم خواب زخود برد چون مرا, نگهم

گلی نچید به ازبی خودی زگلشن خواب

سهراب  سپهری

=

باتهیدستی قناعت کن که نــــــــــــــی

بی نوا گــــــــــــــردد چو پرشکر شود

صائب

=

دلم ازسینه به تنگ است خدایا برهان

هرکجا درقفسی مرغ گرفتاری هست

حالتی ترکمان

=

تاخیال گریه کردم یاررفت

این غزال ازبوی خون رم می کند

صائب تبریزی

=

دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت

ولی اجل به  ره عمر , رهزن امل است

حافظ

=

تاداشتیم چون سرو یک پیرهن دراین باغ

ازگرم وسرد عالم پروا نبود مـــــــــــا را

صائب

=

گردآوری : م .الف زائر



مشاعره 164


مشاعره 164

تاحیاتی هست باقی روزی ما می رسد

آب تاجالری بود این آسیا درگردش است

امین اصفهانی

=

تاخارغم عشقت آویخته دردامن

کوته نظری باشدرفتن به گلستانها

سعدی

=

آن پریشان روزگارم  کز خیال ز لف او

 تارها بردست وپای خویشتن پیجیده ام

بهادریگانه

=

مرغ جان گشته ملول ازقفس تنگ وجود

هوسش بال فشانی  به هوای عدم است

سعیدی سیرجانی

=

تاخیال از ما نمی گیرند راحت ها  زماست

مهربان تاهست ساقی باده بی  پروازنیم

عثمان صدقی افغانستانی

=

مرغ خوشخوان رابشارت باد کاندر راه عشق

دوست راباناله شبهای  بیداران خوش است

حافظ

=

تاخیالش شد هم آغوش دلم هردم صبا

ازکنارم کاروان نکهت گل می بَـــــــرد

مهدی دیجوری

=

دل مابه دور رویت به چمن فراغ دارد

که چو سرو پایبند است و چولاله داغ دارد

حافظ

=

دلم ازبوی تو بشکفت  که چون غنچه گل

فیض ها ازدم جانبخش سحریافته ام

ادیب برومند

=

مرغ دل پای گر ازدام تو آزادکنــــــــــد

گلشنی کو که درآن خاطر خود شادکند ؟

=

گردآوری :  م .الف زائر



مشاعره 163


مشاعره 163

تاچه درگوش درختان گفت باد صبحدم

کزطرب شد پایکوبان سرودست افشان چنار

صائب

=

رسم عاشق کشی وشیوه شهر آشوبی

جامه ای بود که برقامت او دوخته بود

حافظ

=

دل که درراه طلب ماند وبه مقصد نرسید

چه گنه داشت که آرنده پیغام ندید

محمدحسین موسوی زاده

=

دلادرملک شبخیزی گرازاندوه  نگریزی

دم صبحت بشارتها بیارد زان دیارآخر

حافظ

=

رزق اگر برآدمی عاشق نمی باشد چرا

اززمین گندم گریبان چاک می آید برون

صائب

=

نسیم ازگیسوانت رد شد وباران تورابوسید

طبیعت سهم خودرا ازتماشای تو می گیرد

فاضل نظری

=

دل که رنجید ازتودست ازدامنش برداشتم

تابه بینم  دامن ازدست تو چون خواهد کشید

عاشق اصفهانی

=

دل که شد ساکن کوی تو چه افتاد آنجا

که نکرد ازمن وازحسرت من یاد آنجا

لاادری

=

آن پری رو ازدرم روزی فراز آید نیاید

من همی خواهم که عمر رفته بازآید نیاید

شوریده شیرازی

=

دل گم کرده دراین شهر نه من می جویم

هیچ کس نیست که مطلوب مراجویا نیست

سعدی

=

گردآوری :  م .الف زائر



مشاعره 162


مشاعره 162

دل کبود است چو نیل فلک اربتوانید

بام خمخانه نیلی به تبربگشاید

خاقانی

=

دل که آیینه شاهی ست غباری دارد

ازخدامی طلبم صحبت روشن رائی

حافظ

=

یادایام جوانی جگرم خون می کرد

خوب شد پیرشدم کم  کم ونسیان آمد

ایرج میرزا

=

یادایامی که پیش او وجودی داشتم

درحریم او ره گفت وشنودی داشتم

صائب تبریزی

=

مرغ پرّنده  اگر درقفسی پیرشود

همچنان طب فرامش نکند پروازش

سعدی

=

شب به روز آمد وآن شمع شب افروز نیامد

آن که چشمم به رهش مانده شب وروز نیامد

اسماعیل حمیدیه

=

دل که آیینه روی نباشد سنگ است

جان اگرکشته عشق تو نگرد د ننگ است

سردارفیض محمد زکریا

=

تاچو گل خفته ای درآغوشم

می شود رنج وغم فراموشم

نصرت الله نوحیان ( نوح )

=

مرغ جان ازقفس تن  بنماید پرواز

که هواخواه گلستان دگر خواهد بود

حسام الدین دولت آبادی

=

دل که افسرده شد ازسینه برون بایدکرد

مرده هرچند عزیزاست نگه نتوان داشت

دستغیب شیرازی

=

گردآوری: م . الف . زائر



مشاعره 161


مشاعره 161


دل شکسته حافظ به خاک خواهد برد

چولاله داغ هوائی که برجگر دارد

حافظ

=

د ل شکسته من آهش اراثر دارد

دعاکنم که خدایش شکسته تردارد

قاآنی

=

دل شیر داردتن ژنده پیـــــــــــــل

نهنگان برآرد زدریای نیـــــــــــــــل

فردوسی

=

لباس مرگ  بر اندام عالمی زیباست

چه شدکه کوته وزشت این قبابه قامت ماست

عارف قزوینی

=

تاچنددرمیان فکنی زلف وشانه را

دل رانمی دهیم به دست توزور نیست !

صائب تبریزی

=

تاچند زخون مژه درکوی تو احبـــــــــاب

صدنامه نویسند وجواب ازتو نخواهند

فروغی بسطامی

=

دل صنوبریم همچو بید لرزان است

زحسرت قدوبالای چون صنوبردوست

حافظ

=

تاچند سیه پوش  غم هجرتوباشم

ای زلف سیاه تو سیه پوش ترازمن

صالح صابر

=

نزدیک شد که خانه عمرم شود خراب

رحمی بکن وگرنه خراب است کارمن

هلالی جغتائی

=

نسبلت قد بلند تو چو کردم باسرو

سخن مردم کوته نظرم یاد آمــــــــــد

خواجوی کرمانی

=

گردآوری : م .الف زائر