تن آدمی شریف است به جان آدمیت
نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
سعدی
=
تن ازدرد لرزان چوازباد بید
دل ای جان شیرین شده ناامید
فردوسی
=
دارم امید براین اشک چو باران که مگر
برق دولت که برفت ا زنظرم بازآید
حافظ
=
دارم این یکی چشمه کارازپیرکنعان یادگار
چشم راازگر یه درراه عزیز انداختن
صائب تبریزی
=
نعره زنان می روم تابه کجا گیردم
سیلم وبگرفته ام راه بیابان او
ابوالحسن ورزی
=
وعده قتلم به فردا آن پری پیکردهد
بازمی ترسم که فرداوعده دیگر دهد
کاکاقزوینی
=
دارم به شاهی دسترس کاو منبع فیض است وبس
د رسایه ی بال مگس شاهین پران پرورد
فروغی بسطامی
=
دارم دلی جفای بسی خوبرو دراو
یک قطره خون گرم وهزارآرزو دراو
فغانی شیرازی
=
وعده وصل توای دوست به عید افتاده ست
وه که این وعده چه بسیاربعید افتاده ست
جلالی یزدی
=
گردآور ی: م الف زائر