مشاعره 173

مشاعره 173

یادتو چون رود ازدل که همرهش

دراولین قد م  نفس آخرین ماست

محتشم کاشانی

تادل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفردرازخود عزم سفر وطن نمی کند

حافظ

دل من ازخم آن زلف چون کمند گریخت

حذرکنید که دیوانه ای زبند گریخت

خموش تهرانی

=

تادلی آتش نگیردحرف جانسوزی نگوید

حال ما خواهی اگر ازگفته ما جستجو کن

نظام وفا

=

نسیم عطرگردان بوی خون عاشقان د ارد

بیا تاعطراین گل درمشام جان بگردانیم

هوشنگ ابتهاج  ( سایه )

=

مرگ غنی مقدمه جنگ وارث است

رحمت به روح ان که بمردوکفن نداشت

لاادری

=

تاد م ازعشق  رخ آن ماه سیمین تن زدم

خیمه آزادگی دروادی ایمن زدم

حسن سخنور یزدی

=

مرنج ازوداع تو ناکرده رفتم

که ازخویش رفتن وداعی ندارد

فیاض لاهیجی

د ل من بادل تو آمده چون شیشه وسنگ

تاچه سختی کند آن سنگ به این شیشه سست

شعاع الملک شیرازی

=

تاد هان ورخ تورادیدند

غنچه دل تنگ وارغوان خجل است

اوحدی مراغه ای

=

گردآوری : م. الف زائر

=