کتاب هزارگوهر- 981- تا 1002
مولاعلی ع
981 «یَنبغی لِلعاقِلِ أن یَکتَسِبَ بِمالِهِ المَحمَدَةَ
وَ یَصونَ نَفسَهُ عَن المَسألَةِ»
خردمند باید با مالش ستایش مردم را جلب کند
و خود را از خواهش از آنان باز دارد
سزد گر خردمند با بذل مال،
کند خویش ممدوح اهل سؤال
بپرهیزد از خوارى خواهش او
کند با قناعت خود آرایش او
==
982 «یَنبَغی لِمَن عَرَفَ الدُنیا اَن یَزهَدَ فیها وَ یَعرِفَ عَنها»
کسى که دنیا را شناخت، سزاوار است آن را ترک
گوید و از آن کنار رود
چو دنیاى دون را شناسد کسى،
سزد گر بترکش بکوشد بسى
کند گوشه عزلت او اختیار
نگردد ز سیر جهان بیقرار
983 «یَنبغی لِمَن عَرَفَ نَفسَهُ
اَن یَلزِمَ القَناعَةَ وَ العِفَّةَ»
کسى که خود را شناخت، شایسته است
که ملازم قناعت و پاکدامنى باشد
چو کس نفس خود را شناسد درست،
نباشد ز تهذیب آن هیچ سست
ز پاکىّ و عفّت نگردد جدا
کند دورى از هر بدو ناروا
==
984 «یَنبَغی لِمن عَرَفَ اللهَ سُبحانَهُ اَن
لا یَخلو قَلبِهِ مِن رَجائِهِ وَ خَوفِهِ»
کسى که خداوند پاک را شناخت، نباید دلش
را از امید و بیم او خالى نگه دارد
کسى کاو شناسد خداوند خویش
، دلش نیست خالى ز خوف و رجا
بهر جا بود یاد او، هر چه بیش
، ندارد بجز ذات حقّ ملتجى
==
985 «یَنبَغی لِمن عَرَفَ الأشرارَ اَن یَعتَزِلَهُم»
کسى که اشرار را مى شناسد، سزاوار است
از آنان کنار رود
چو اشرار را کس شناسد، سزد،
که اندر پى نیک مردان رود
ز نا اهل و ناکس کند اجتناب
که دنیا و دینش نگردد خراب
986 «یَنبَغی لِمَن عَرَفَ دارَ الفَناءَ اَن یَعمَلَ لِدار البَقاء»
کسى که دنیاى فانى را شناخت، شایسته است
که براى سراى باقى بکوشد
کسى کاو جهان را شناسد درست،
نبازد بدو دل ز روز نخست
رود در پى توشه آخرت
کند فکر و اندیشه عاقبت
==
987 «یَنبَغی اَن یُهانَ، مُغتَنِمُ مَوَدَّةُ الحُمقى»
کسى که دوستى ابلهان را غنیمت بشمارد، سزاوار
خوارى است
چو با ابلهان کس شود همنشین
تو او را بچشم بزرگى مبین
، سزد گر شود خوار و درمانده او
ز نزد همه دوستان رانده او
==
988 «یَحتاجُ الاِسلامُ اِلىَ الایمانِ یَحتاجُ الأیمانُ اِلى
الایقانِ، یَحتاجُ العِلمِ اِلى العَمَلِ»
اسلام بایمان و ایمان بیقین و علم بعمل نیاز دارد
بعلم و بدانش، عمل بایدت
بایمان، برادر یقین شایدت
بایمان، نیاز است اسلام را
تو بردار جان من این گام را
989 «یَحتاجُ الإیمانُ اِلىَ الأِخلاصِ»
ایمان به نیّت و عمل پاک و خالص نیازمند است
ز اخلاص، ایمان پذیرد کمال
بود نیّت پاک، دین را جمال
باکسیر اخلاص، قلب وجود،
طلا گردد اندر رکوع و سجود
==
990 «یَطلُبُکَ رِزقُکَ اَشَدُّ مِن طَلَبِکَ لَهُ فَأجمِل فى طَلَبِهِ»
روزى تو بیش از آنکه تو آن را مىجوئى، جویاى
تو است، پس در طلبش افراط مکن
مکن بیش در کسب روزى تلاش
کمى اندر این راه آهسته باش
بود از تو روزى شتابنده تر
رسد رزق مقسوم بى دردسر
==
991 «یَسیرُ الطَّمَعِ یُفسِدُ کَثیرَ الوَرَعِ»
اندکى آزمندى بسیارى از پارسائى را از بین مى برد
کند عاقبت اندکى حرص و آز،
در زشتکارى بروى تو باز
رود زهد بسیار از آن بباد
تو را هیچگه آزمندى مباد
992 «یَسیرُ العَطاء خَیرُُ مِنَ التَّعلُّلِ بِالاعِتِذارِ»
چیز کمى بخشیدن بهتر از بهانه جوئى
و عذر آوردن و ندادن است
عطاى تو گر اندک است اى کریم
نباشد از این ره ترا ترس و بیم
، ز پوزش نکوتر بود بذل کم
مران سائلى را چو دارى درم
==
993 «یَستَثمِرُ العَفوِ بِالإقرارِ اَکثَرَ مِمّا یَستَثمِرِ بِالاعِتِذار»
نتیجه گذشت از گناه با اقرار بهتر از نتیجه عفو
با پوزش خواهى است.
ترا گر ندامت بود از گناه،
چو خواهى که با پوزش آئى براه
ز پوزش بود بهتر اقرار تو
، گناه دگر باشد، انکار تو
=
994 «یُمتَحَنُ المؤمِنُ بِالبَلاء کَما یُمتَحَنُ بِالنّارِ الخِلاصُ»
همانطورى که زر خالص با آتش امتحان مىشود، مؤمن
هم بوسیله گرفتارى آزمایش مى گردد.
شود مؤمن اندر بلا امتحان
بدانسان که گردد طلا امتحان
چه خوش باشد، ار چون زر پر عیار،
نگردد در این امتحان خوار و زار
==
995 «یَتَفاضِلُ النّاسِ بِالعُلومِ وَ العُقولِ لا بِالأموالِ وَ الأصولِ»
مردم بوسیله دانش و خرد بر هم برترى مىیابند نه
بواسطه دارائى و اصل و نسب
بزرگى بعقل است و علم است و راى
گرامىتر است آنکه بد پارساى
چه نازى بمال و باصل و نسب،
ترا نیست گر مایهاى از ادب
===
996 «یَجرِى القَضاءُ بِالمَقادیرِ عَلى خِلافِ الاِختیارِ وَ التَّدبیرِ»
خواست خدا بوسیله مقدّرات بر خلاف اختیار و چاره
اندیشى انسان جارى مىگردد
نباشد گریز از قضا و قدر
فراوان رسد بنده را، بیخبر
نگردى بتدبیر از آن رها
گناه است خشم از رضاى خدا
==
997 «یُفسِدُ الطَّمَعُ الوَرَعَ وَ الفُجورِ التَّقوى»
آزمندى پارسائى و گنهکارى پرهیزکارى
را از بین مى برد
شود فاسد از آزمندى ورع
میفکن تو خود را بدام طمع
بود آفت زهد و تقوى، گناه
مکن نامه خویشتن را سیاه
998 «یَبلُغُ الصّادِقُ بِصِدقِهِ ما لا یَبلُغُهُ الکاذِبُ بِاحتیالِهِ»
راستگو با صداقت خودش بهمان چیزى مىرسد
که دروغگو با حیلهاش بدان دست نمى یابد
بدانجا که کاذب نخواهد رسید،
بتدبیر و تزویر و مکر شدید،
بدان مىرسد صادق از راستى
چه حاجت بکذب و کم و کاستى
999 «یُنبِىءُ عَن عَقلِ کُلِّ امرِء لِسانُهُ وَ یَدُلُّ عَلى فَضلِهِ بَیانُهُ»
زبان هر کس از خرد او خبر مىدهد و بیانش دلیل
بر میزان دانشش می باشد
زبانت ز عقلت حکایت کند
بیانت ز فضلت روایت کند
تو را نیست گر عقل و فضل و ادب،
ز گفتار بیهوده بربند لب
==
1000 «وفورُ الأموالِ بِانتقاصَ الأَعراضِ لؤمُُ»
زیادى دارائى با کاستن از آبرو نا کسى است
چو کس را فراوان شود سیم و زر،
شود مکنت و ثروتش بیشتر،
به نقصان گراید گرش آبرو،
بسى ناکس است آن نکوهیده خو
1001 «نِصفُ العاقِلِ احتِمالُُ وَ نِصفُهُ تَغافُلُُ»
نیمى از خردمند بردبارى و نیم دیگرش تغافل
(خود را به بیخبرى زدن) است
خردمند را شیوه باشد دو کار
ورا هست این هر دو دائم شعار
تغافل کند نیم و نیم دگر،
صبر و تحمّل برد او بسر
1002 «یُمتَحَنُ الرَّجُلِ بِفِعلِه لا بِقَولِهِ»
انسان بکردارش آزمایش مى شود
نه بگفتارش
شود آزمایش بکردار، مرد
شناسا شود پهلوان در نبرد
عمل گر نباشد، ز گفتن چه سود
چو آتش فروزى، غرض نیست دود
==
پایان کتاب و عرض سپاس
بدرگاه یزدان یکتا، سپاس
سپاسی فزونترزحدقیاس
«سپاسى ز دامان گل پاکتر
زآوای بلبل طربناکتر
که توفیق حق مر مرا شد رفیق
که گامی زنم چند دراین طریق
گزینم گل تازه زین بوستان
برم ارمغان دربردوستان
معطّر کنم ز آن مشام خرد
زنم سکه ای نو بنام خرد
ادب را دهم زیب و فرّ با هنر
شود رغبت انگیزتر این اثر
دگرگون کنم راه و رسم کهن
روان گویم ازقول مولاسخن
بتاریخ بهمن مه شصت و چار
گزیدم زگفتار او من هزاز
، مرا عزم گردید آن گاه جزم
که این گفته هارادرآرم به نظم
به شش ماه آماده شد نظم و نثر
بزد سر به افلاک این طرفه قصر
چو مهر آمد و سال شد شصت و پنج
رسیدم پس رتح آنگه به گنج
نوشتش بخطّ خود «امیدوار»
که پشت وپناهش بود کردگار
هم «عبد الرّضا» ى هنرمند من،
همان خوب و فرزانه فرزند من
نوشت آنچه سرفصل و دیباچه بود
دراین کارسعی فر اوان نمود
سپس «صالحى» نسخ آنرا نوشت
خدایش دهد جای اندربهشت
«هدائى» بخواند این کتاب شریف
در این فنّ نباشد مر او را حریف
بتحریض من او بسى جهد کرد
دهد اجر، یزدان بدین پاک مرد
«ذبیح کلانتر» بشهر اراک،
که چون من بود اهل این آب و خاک
فراهم نمودى از آن نسخه ها
دهد اجر و پاداش نیکش خدا
چو شد این کتاب مقدّس تمام،
برفتم سوى «هنجنى» با سلام
که در چاپ آن او کند یاورى
نماید در این باره، هم داورى
بود اوستاد سخن، «هنجنى»
بدور است «دکتر» ز کبر و منى
هم او «دفتر نشر» را برگزید
بر این هر دو از من سپاسى مزید
عمو زاده من، «بنى هاشمى»
که باشد در ایثار او حاتمى
به تهران در این ره پى کار بود
، چو بخت من، او نیز بیدار بود
مرا یاورى کرد لطف على
که گفتم سخنها، بدین سان جلى
الهى بحقّ امامان پاک،
به «خیر النّساء» اختر تابناک،
بحقّ محمّد، گرامى رسول
ز «مجدى» کن این کار و خدمت قبول
بخدمتگزاران دین و وطن،
بدین راد مردان و یاران من،
بهر کس که سهمى در این کار داشت
بهر کس که پائى در این ره گذاشت،
، عطا کن تو پاداش و اجر عظیم
مرا ده امان از عذاب جحیم
===
پایان گردآوری کتاب هزارگوهر
م . الف ز ائر
چهارشنبه سوم شهریورماه 95
تهران - ساعت 12 شب
کتاب هزارگوهر- احادیث ازشماره 971 تا 980
احادیث ازشماره971 تا 980
مولاعلی ع
==
971 «یُستَدَلُّ عَلىَ العاقِلِ بِاربَعِِ بِالحَزم ِوَ الاِستِظهارِ
وَ قِلَّةِ الاِغتِرارِ وَ تَحصینِ الاَسرارِ»
از دور اندیشى و پشتیبان گرفتن و کمتر مغرور شدن
و راز نگهدارى انسان، به خردمندیش پى برده مى شود
نشان باشد از عقل و تدبیر، حزم
بکارى چو گردید عزم تو جزم
دگر راز دارىّ و ترک غرور
سوم پشت گرمى بوقت فتور
==
972 «یُستَدَلُّ عَلَىَ الاِدبارِ بِاربَعِِ سوءُ التَّدبیرِ وَ قُبُحِ التَّبذیرِ
وَ قِلَّةِ الاِعتِبارِ وَ کَثرَةِ الاِغترار»
از چهار چیز به برگشت روزگار پى برده مىشود، سوء
تدبیر، اسراف، کمتر عبرت گرفتن و غرور زیاد
بر ادبار باشد دلیل این چهار
نیاموختن عبرت از روزگار
دگر سوء تدبیر و اسراف نیز
ز کف دادن از عجب و غفلت، تمیز
==
973 «یُستَدَلُّ عَلى عَقلِِ کُلِّ امرِء بِما یَجرى عَلى لِسانِه»
از آنچه بر زبان هر کسى جارى مىگردد
به خردش پى برده مى شود
شود آنچه جارى تو را بر زبان
کنى هر چه از زشت و زیبا بیان
دلیل است بر عقل و بر راى تو
نسنجیده باشد اگر، واى تو
974 «یُستَدَلُّ عَلى کَرَمِ الرَّجُلِ بِحُسنِ بُشرِهِ وَ بَذلِ بِرِّهِ»
گشاده روئى و نیکى کردن انسان دلیل بر
جوانمردى او است
دلالت کند بر کرم روى خوش
بود روى خوش آیت خوى خوش
دگر بذل احسان و نیکىّ و جود
چنین است پاکىّ اصل و وجود
975 «یُستَدَلُّ عَلى الیَقینِ بِقَصرِ الأَمَلِ
وَ اِخلاصِ العَمَلِ وَ الزّهدِ»
کوتاهى آرزو و اخلاص در عمل و کناره گیرى
از دنیا دلیل بر یقین انسان است
حکایت کند این سه چیز از یقین،
ز ایمان و از استوارىّ دین
یکى نیّت پاک و قصد نکو
دگر زهد و کوتاهى آرزو
==
976 «یُستَدَلُّ عَلى مُروّةِ الرَّجُلِ بِبَثِّ المَعروفِ
وَ بَذلِ الإحسانِ وَ تَرکِ الاِمتنانِ»
منتشر ساختن نیکى و احسان و دورى از
منّت گذاشتن دلیل بر جوانمردى است
بود این سر از راد مردى نشان
پراکندن نیکى اندر جهان
ز منّت گذارى حذر داشتن
دگر بذر جود و سخا کاشتن
977 «یُستَدَلُّ عَلىَ اللَّئیمِ بِسوء الفِعلِ
وَ قُبحِ الخَلقِ وَ ذَمیمِ البُخلِ»
بد کردارى و زشتخوئى و بخل نکوهیده نشانه هاى
شخص ناکس و پست است
دلالت کند بخل و کین بر لئیم
دگر زشتخوئى و خلق ذمیم
دگر سوء رفتار و کردار بد
تو را عار مىباید از کار بد
978 «یُستَدَلُّ عَلى عَقلِ الرَّجِلِ بالعِفَّةِ وَ القِناعَةِ»
پاکدامنى و قناعت دلیل بر عقل انسان است
ز پاکى چو یابد کسى زیب و فرّ
بود از قناعت هم او بهرهور،
، یقین دان نباشد بجز عاقل او
چو نادان ندارد چنین خلق و خو
==
979 «یَنبَغی لِمَن اَرادَ صَلاحَ نَفسِهِ وَ اِحرازَ دینِهِ
اَن یَجتَنَبُ مُخالَطَةَ أَبناء الدُّنیا»
کسى که قصد اصلاح خود و حفظ دینش را دارد، باید
از آمیزش با اهل دنیا بپرهیزد.
چو باشد ترا قصد تهذیب خویش
چو خواهى نگهدارى آئین و کیش
سزد گر کنى گوشه اى اختیار
تو از اهل دنیا شوى بر کنار
980 «یَنبَغی لِمَن عَرَفَ سُرعَةَ رِحلَتِهِ اَن یُحسِن َالتّاهُّبَ لِنَقلِه»
کسى که میداند بزودى از این جهان رخت بر خواهد
بست، باید ساز و برگ رفتنش را بخوبى فراهم کند
چو کس باشد آگه ز تعجیل مرگ
سزد گر بود در پى ساز و برگ
بخوبى فراهم کند زاد ره
نگردد بروز جزا رو سیه
=
کتاب هزارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گردآور ی : م .الف زائر
کتاب هزارگوهر- حدیث 965 - 970
مولاعلی ع
حدیث 965 الی 970
965 «وَعدُ اللّئیمِ تَسویفُُ وَ تَعلیلُُ»
وعده ناکس امروز و فردا کردن و
بهانه جوئى است
لئیم ار دهد وعده دیر است و سست
تعلّل بود نیّتش از نخست
ندارد ز پیمان شکستن ابا
نترسد ز پیغمبر و از خدا
==
966 «وَقِ عِرضَکَ بِعَرضِکَ تُکرم وَ تَفَضَّلَ
تُخدَم و احلُم تُقَدّم»
آبرویت را با مالت حفظ کن، تا گرامى شوى، ببخش
تا مخدوم گردى و بردبارى کن تا ترا مقدّم دارند
به مال ار نگه داشتى آبرو،
گرامى شوى اى پسندیده خو
ز بذل و ز بخشش تو سرور شوى
به حلم، از همه خلق برتر شوى
==
967 «هَمُّ الکافِرِ لِدنیاهُ وَ سَعیُهُ لِعاجِلَتِه وَ غایَتُهُ شَهوتُهُ»
کافر غم دنیایش را مىخورد و براى آن مىکوشد
و رسیدن بشهوتش نهایت آرزویش میباشد
بود بنده اى گر خدا ناشناس
نباشد به نیکى مر او را سپاس
بود شهوتش، غایت آرزو
شود صرف دنیاى دون همّ او
968 «هُدِىَ مَن سَلّمَ مقادَتَهُ اِلى اللّهِ وَ رَسولِهِ وَ وَلىِّ اَمرِه»
هر کس زمام کار خود را بخداى پاک و فرستاده
او و امام زمانش وا گذاشت هدایت یافت
چو کس بر خدا و رسول و امام،
سپارد زمام امورش، تمام
ز فیض هدایت شود بهره مند
نبیند بدنیا و عقبى گزند
969 «هُدِىَ مَن اَطاعَ رَبَّهُ وَ خافَ ذنبَهُ»
کسى که از پروردگارش فرمان برد و از گناهش
ترسید، هدایت یافت
چو ترسان بود از گناهش کسى
برد طاعت حقّ تعالى بسى
، براه هدایت شود رهسپر
، چه بر بنده از این پسندیده تر
==
970 «یَستدَلُّ عَلى دینِ الرَّجُلِ بِحُسنِ تَقواهُ وَ صِدقِ وَرَعِهِ»
از حسن پرهیزکارى و صدق پارسائى انسان، بدین
او پى برده مى شود
دلیل است بر دین مرد این دو چیز،
عیان است بر اهل فهم و تمیز
بود حسن تقوى و صدق ورع
به بر کندن چشم آز و طمع
=
کتاب هزارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گرد آوری : م .الف زائر