مولاعلی ع
507 «شَرُّ النّاسِ مَن کافى عَلىَ الجَمیلِ بِالقَبیحِ
وَ خَیرُ النّاسِ مَن کافى عَلى القَبیحِ بِالجَمیل»
بدترین مردم کسى است که نیکى را با بدى پاداش دهد
و بهترین آنها آنکه بجاى بدى خوبى کند.
به نیکى دهى گر بدى را جزا،
توئى بهترین بندگان خدا
به پاداش نیکى چو کردى بدى،
نباشى تو انسان چو دیو و ددى
=
کتاب هز ارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گرد آوری : م.الف ز ائر
مولاعلی ع
506 «شَرُّ اِخوانِکَ مَن داهَنَکَ فى
نَفسِکَ وَ ساتَرَکَ عَیبَکَ»
کسى که در امر خواهش نفس با تو چاپلوسى کند
و عیبت را بپوشد از بدترین دوستان تو است
گرت دوستى عیب پنهان کند
بارضاى نفس، ار تو شادان کند،
، بتر نیست اندر رفاقت از او
رفیقش مخوان باشد او چون عدو
=
کتاب هزارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گرد آوری : م .الف زائر
مولاعلی ع
505 «شَرُّ النّاسِ مَن یَرى اَنَّهُ خَیرُهُم»
بدترین مردم کسى است که خودش
را بهترین آنها ببیند
چو کس خود بچشم بزرگى بدید،
بر او از تکبّر بسى بد رسید
چو خود برتر او داند از دیگران،
تو او را بتر از همه خلق دان
=
کتاب هزار گوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گرد آوری : م.الف زائر
مولاعلی-ع
504«شَرُّ الإیمانِ ما دَخَلَهُ الشَّکُّ. شَرُّ
اَخلاقِ النَّفسِ الجَور»
ایمانى که با شکّ همراه باشد بدترین ایمان است. جور
و ستم از بدترین خوی هاى نفس است
به ایمان چو گردد قرین شکّ و ریب،
از آن نیست بدتر بنقص و به عیب
بود بدترین خویها ظلم و جور
بهر جا، بهر کس، بهر طرز و طور =
کتاب هزارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گردآوری : م.الف زائر
مولاعلی ع
503 «شَرُّ الثَّناءِ ما جَرى عَلى اَلسِّنَةِ
الأَشرارِ. شَرّ الفَقرِ المُنى»
بدترین ستایش آنست که به زبان بدان جارى
شود. آرزومندى بدترین فقرهاست
ستایش نکوهش بود اى بصیر،
چو جارى شود بر زبان شریر
بود بدترین فقرها آرزو
چو هرگز نخواهى رسیدن به او
=
کتاب هزارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گرد آور ی: م.الف زائر