شعر ابن رومی درباره مولاعلی ع

سروده ابن رومى درباره فضائل امیرالمومنین علی(ع)

ابوالحسن على بن عبّاس بن جریح مشهور به ابن رومی
پیرامون فضائل امیرالمؤمنین(علیه السلام)
چنین سروده است:

1 ـ یا هندُ لم أعشق ومثلیَ لا یرى

عشقَ النساء دیانةً وتحرُّجا

2 ـ لکنّ حبّی للوصیّ مخیّمٌ

فی الصدر یسرحُ فی الفؤاد تولّجا

3 ـ فهو السراجُ المستنیرُ ومن بهِ

سببُ النجاةِ من العذاب لمن نجا

4 ـ وإذا ترکتُ له المحبّة لم أجدْ

یومَ القیامةِ من ذنوبی مَخرجا

5 ـ قل لی أأترکُ مستقیمَ طریقِهِ

جهلاً وأتّبعُ الطریقَ الأعوجا

6 ـ وأراهُ کالتّبرِ المُصفّى جوهراً

وأرى سواه لناقدیهِ مبهرجا

7 ـ ومَحِلُّهُ من کلِّ فضل بیّنٌ

عال محلّ الشمسِ أو بدر الدجى

8 ـ قال النبیُّ له مقالاً لم یکنْ

یوم الغدیرِ لسامعیه مُمجمجا

9 ـ من کنتُ مولاهُ فذا مولىً له

مثلی وأصبحَ بالفَخارِ متوّجا

10 ـ وکذاک إذْ منعَ البتولَ جماعةً

خطبوا وأکرمَهُ بها إذ زوّجا

11 ـ وله عجائبُ یومَ سارَ بجیشِهِ

*** یبغی لقُصّرِ النهروانِ المخرجا

12 ـ رُدّت علیهِ الشمسُ بعد غروبِها

بیضاءَ تلمعُ وقدةً وتأجُّجا

(1 ـ اى هند من عاشق نشدم، و مانند من عشق به زنان
را کیش و آیین و دورى از گناه نمى داند.

2 ـ لکن محبّتِ نسبت به وصىّ در سینه ام خیمه زده است،
و در قلبم به شدّت جریان یافته است .

3 ـ پس او است چراغ روشنگر، و کسى است که نجات یافتگان
به وسیله او از عذاب نجات پیدا مى کنند .

4 ـ و اگر محبّت او را رها کنم در روز قیامت راه خروجى از
گناهانم نمى یابم.

5 ـ به من بگو آیا راه راستِ او را از روى نادانى رها کنم و
راه کج و معوّج را بپیمایم.

6 ـ و او را گوهرى مانند شمش طلاى ناب مى دانم، و غیر او را مى بینم
که نزد محک زنندگان، پست و بى ارزش اند.

7 ـ و مکان او نسبت به هر فضیلتى روشن و بلند و مانند مکان
خورشید یا ماه شب چهارده در شب ظلمانى است.

8 ـ پیامبر درباره او در روز غدیر سخنى فرمود که آن را براى
شنوندگانش روشن کرد و مبهم نگذاشت:

9 ـ هر که من مولاى او هستم این (على) مثل من مولاى اوست، و
صبح کرد در حالى که تاج افتخار بر سر او بود.

10 ـ و نیز به یادآر زمانى را که بتول را از گروهى که او
را خواستگارى کردند دریغ داشت، و او را گرامى داشت و
به ازدواج او در آورد.

11 ـ براى او عجایب و غرایبى است در روزى که لشکرش
را حرکت داد تا براى کوته فکران نهروان چاره اى بجوید.

12 ـ خورشید پس از اینکه غروب کرد در حالى که سفید و
برافروخته و نورانى بود برگشت

مناقب ابن شهر آشوب، ج 1، ص 531،
چاپ ایران (ج 3، ص 38)