مشاعره 97

مشاعره 97

درماهتاب دوش خرامان همی شدی

ماهت بدید وچادرشب پیش روگرفت

امیرخسرودهلوی

=

توانگر گرشودمنصف , شوددرویش اگرقانع

دراین عالم نشان دیگر نماند بینوائی را

بینش

=

آشنابودم مرابیگانه خواندی بارهـــــــا

دعوی حق باخدایت می گذارم چاره چیست ؟

حسین توکل ( واله )

=

توانگری نه به مال است پیش اهل کمال

که مال تالب گوراست وبعدازآن اعمــــال

سعدی

=

لاله ساغرگیرو نرگس مست وبرمانام فسق

داوری دارم بسی یارب که را داور کنـــــــــــم

حافظ

=

مخندای نوجوان زنهاربرموی سپیــــــــــــدما

که ا ین برف پریشان برسرهربام می بارد

صائب تبریزی

=

درمجلس ماعطرمیامیز که مارا

هرلحظه زگیسوی تو خوشبوی مشام است

حافظ

=

توانم گفت مستم می کنی بایک نگه اما

حبیبا دردهجرانت به گفتن درنمی آیـــد

امید خراسانی

=

درمحفلی که خورشید اندرشمارذره ست

خودرابزرگ دیدن , شرط ادب نباشــــــــــد

حافظ

=

درمحیط جهل دانا زود تر گردد عَلَم

جلوه دارد بیشتر خط سفید اندرسیاه

ع - طلائی

=

گرد آوری : م. الف  زائر