مشاعره 189
مزن چون ناردرخون جگر جوش
بهی خواهی چو بِه پشمینه می پوش
عبید
=
شب تیره شبدیزلهراسبی
بیاورد بازین گشتاسبی
فردوسی
=
یارب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
وان سهی سروخرامان به چمن باز رسان
حافظ
=
نشاط یک شبه دهرراغنیمت د ان
که می رود چو حنا این نگاردست به دست
صائب
=
تاعقل داشتم نگرفتم طریق عشق
جائی دلم برفت که حیران شودعقول
سعدی
=
لب او گرنمی شد خنده آلود
ملاحت تاقیامت بی نمک بود
زلالی خوانساری
=
دنیا زسخت گیری هرگز به کس نپاید
هرچندبفشری مشت رنگ حنانماند
کلیم کاشانی
=
دنیاکه جسرآخرتش خواند مصطفی
جای نشست نیست بباید گذارکرد
سعدی
=
دنیاکه گرفته بردل وجان جایت
هان تابه بخیلی نکند رسوایت
باباافضل کاشانی
=
تاعکس تو درآینه گردید هوید ا
زدآینه با ساده دلی راه دل ما
روشن
=
گرد آوری : م. الف زائر
مشاعره 188
تاصید دل اهل نظرپیشه ماشد
هرجا زسرصدق وصفا دانه نهادیم
حمید سبزواری
=
مزن بر سرناتوان دست زور
که روزی به پایش درافتی چو مور
سعدی
=
رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
چنان نماند, چنین نیزهم نخواهد ماند
حافظ
=
دنیااگر دهند نجنبم زجای خویش
من بسته ام حناب قناعت به پای خویش
بیدل دهلوی
=
شب تیره چون روی زنگی سیاه
ستاره نه پیدا نه خورشیدوماه
فردوسی
=
هرجامه که برقامت عشاق بر یدند
عشق تو به سرپنجه قدرت کفنش کرد
فروغی بسطامی
=
دنیاخوش است ومال عزیز است و تن شریف
لیکن ر فیق برهمه چیزی مقدم است
سعدی
=
تاطبیعت زعفران رارنگ اعدای تو دید
مایه ی شادی جداکرد ازمزاج زعفران
سنائی
=
نشاط عهد جوانی اگر گذشت چه باک
مراکه روضه ی خاطر به خلد مانند است
زرین تاج خضرائی
=
تاعشق تو سوخت همچو عودم
یک عقده نماند دروجودم
مولوی
=
گردآوری : م. الف زائر
مشاعره 187
آنچه درجان ودلم صبروقرارش خوانند
برده ازیک نظرآن شوخ که یارش خوانند
عامی اصفهانی
=
دنبال دل فتاد ه به هرخانه می روم
دیوانه ام که درپی دیوانه می روم
مایل اصفهانی
=
مزن بلبل دم ازنسرین که درخلوتگه رامین
چوویس دلستان باشد نشاید نام گل بردن
خواجوی کرمانی
=
نشاط جوانی زپیران مجوی
که آب روان بازناید به جوی
سعدی
=
یارآمدهله یاران راآگاه کنید
بشتابید وزجان خدمت آن ماه کنید
بدیع الزمان فروزانفر
=
دنبال یاررفته روان کردم آب چشم
آن رفت خود نیامد واشکم روان بماند
امیر خسرو دهلوی
=
دندان که دردهان نبود خنده بدنماست
دکان بی متاع چرا واکند کســــــــــــــی
قصاب کاشانی
=
یارآن بود که صبرکند برجفای یار
ترک رضای خویش کند دررضای یار
سعدی
=
رسم ترنج است که د رروزگار
پیش دهد میوه پس آرد بهار
نظامی
=
رسیدقاصدم ازپیش یارو می گوید
گرفته نامه وازهم دریدوهیچ نگفت
سایرمشهدی
=
گرآوری : م .الف ز ائر
مشاعره 186
مزرع سبز فلک دیدم وداس مه نو
یادم ازکشته ی خویش آمد وهنگام درو
حافظ
=
وصل شد وهجرماند , حیف که درباغ عمر
خاربه پیری رسید , گل به جوانی بمرد
رافعی
=
دمید تاگل روی تو دربهارمحبت
شکفته غنچه ی شادی به شاخسارمحبت
یاور همدانی
=
تاصبا شانه برآن سنبل خم درخم زد
آشیان دل یک سلسله رابرهم زد
فروغی بسطامی
=
دمید لاله به روز وچکید ژاله به شب
بسان طوطی لو ءلوءگرفته برمنقار
قطران تبریزی
=
رسم بدعهدی ایام چو دید ابربهار
گریه اش برسمن و سنبل ونسرین آمد
حافظ
=
دنبال آن مسافر ازضعف وناتوانی
برخیزم ونشینم چون گرد تابه منزل
امیدی تهرانی
=
لباسی دوختم برقامت دل
زپود محنت و تارمحبت
باباطاهر
=
تاصبا شد دسته بند سنبل گلپوش او
کاراو جزعنبرافشانی وعطاری که دید؟
خواجوی کرمانی
=
دنبال اشک افتاده ام جویم دل ازرده را
ازخون توا ن برداشت بی نخجیر پیکان خورده را
کلیم کاشانی
=
گردآوری : م.الف زائر
مشاعره 185
رسدگرسیل بنیان کن زآفات زمان یکسر
چودارم عشق تو , ویران نسازد خانه ما را
رضوی (شیوا)
=
آنچه دربزم عیان بود نهانم دادند
جلوه ی ناز به چشم نگرانم دادند
انوارحسین پاکستانی
=
دم گرمم به تو افسرده درون درنگرفت
زاهد ازحق مگذرسردتر ازکافـــــــــوری
حزین لاهیجی
=
یارآمده بود برسرمهر
بی مهری روزگار نگذاشت
وفای قمی
=
تاصباشانه برآن زلف خم اندرخم زد
آشیان دل صد سلسله رابرهم زد
=
صبوحی قمی
=
دم مرگ چون آتش هولناک
ندارد زبرنا و فرتوت باک
فردوسی
=
کارم امروز بس آشفته ترازموی توبود
درکفم دوش مگر حلقه گیسوی تو بود
الفت اصفهانی
=
دم مسیح وحیات خضربه مانرسد
غنیمتی شمر ای دوست وقت هستی را
اهلی شیرازی
=
آنچه درپرده گل بود نهان روی تو بود
گره غنچه گشودیم درو بوی تو بود
سلیم
=
دم واپسین زلیخا به همین ترانه دم زد
که به جذبه محبت پسرازپدر گرفتم
لا ادری
=
گردآوری : م.الف زائر