مشاعره 158

مشاعره 158

آن بخت نداریم که یک شب مه رویت

روشن کند این کلبه ویرانه ما را

امیرشاهی سبزواری

=

آن بی وفا که آمد ویکدم نشست ورفت

پرسید دل کجاست ؟ بگفتم شکست ورفت

خسرو

=

تاپریشان به رخ آن زلف خم اندرخم شد

روزماتارشد و کارجهان درهم شـــــــد

لاادری

=

دل زقید جسم چون آزاد گرد د واشود

چون حباب ازخودکند قالب تهی دریاشود

صائب

=

دل زگیسوی تو بگسست و وبه ابرو پیوست

کارزنجیری عشق تو به شمشیر افتــــــــــاد

فروغی بسطامی

=

دل زمرغان گرفتار نیــــــــــــــــارم برکند

ورنه این باغ به چشم قفسی می آید

رضایت

=

دل سراپرده محبت اوست

دیده آیینه دار طلعت اوست

حافظ

=

تاترکش افلاک پرازتیز شهاب است

مابی سروپایان همه نارنج نشانیم

صائب

=

مردی نبود  فتاده راپای زدن

گردست فتاده ای بگیری مردی

خوارزمی

=

یادآن شب که صبادرره ماگل می ریخت

برسرسفره ما زدروبام وهوا گل می ریخت

باستانی پاریزی

=

گردآوری :  م. الف زائر