مشاعره 134

مشاعره 134

مرا زروز جزا سر خط امان این بس

که داغ بندگی عشق برجبین من است

محمدعلی صاعد

=

تهمت عشق به پروانه مبندید اگر

آتش ازسوز دل خویش نگیرد به پرش

عاشق اصفهانی

=

شاهین محبت به سرم سایه فکنده ست

اما چه کنم تاب غرور مگسم نیســـــت

سیدحسن حسینی

=

تهیدستی  سخن رارنگ دیگر می دهد صائب

نداردناله جانسوز چون نی پرشکر باشد

صائب

=

دلابی من چه می کردی تو د رکوی حییب من

الهی خون شوی ای دل توهم گشتی رقیب من

میرزا جلال

=

نرگسش خفت ودل خسته ام آرام گرفت

چون پرستارکه درخواب رود بیمارش

لاادری

=

شایدکه رسد اهل دلی برسرهرکوی

عمری ست چو نی  سرکنم آوای محبت

ارفع کرمانشاهی

=

تهی زباده حکمت مدان خموشان را

که همچو کوزه سربسته پر می نابند

صائب

=

دلاچندم بریز ی خون  , زدیده  شرم دارآخر

تونیز ای دیده خوابی کن مراد دل برآر آخر

حافظ

=

رخسارماه بین که چه زیبا وروشن است

پاکیزه رو چو مریم پاکیزه دامن است

ه- ا - سایه

=

گردآوری : م .ا لف زائر