مشاعره 112

مشاعره 112

نخواستم که بگویم حدیث عشق , چه حاجت

که آب دیده  سرخم بگفت وچهره زردم 

سعدی

=

مده رخصت که ریزد خون مردم چشم فتانت

که ترسم درصف محشر رسد دستی به دامانت

شکیبی

=

تورادرآینه دیدن جمال طلعت خویش

بیان کند که چه بوده ست ناشکیبارا

سعدی

=

آغوش من تهی ست کجارفتی؟

کی ازتوام به جز تو تمنا بــــــود؟

فریدون مشیری

=

درون گلشن جان بانشاط  پیوندد

زخارزار تعلق کسی که دل بگسست

بدیع الزمان فروزانفر

=

تورازجهان تاتوانی مجوی

که او زود  پیچد زجوینده روی

فردوسی

=

یک دم بگذر همچونسیم سحر ازمن

تاغنچه صفت بشکفم  ازنکهت مویت

علی سویری (ذره )

=

تورا زکنگره عرش می زنند  صفیر

ندانمت که دراین دامگه چه افتاده ست

حافظ

=

توراکارهای درشت است پیش

گهی گرگ باید بُدن . گاه میش

فردوسی

=

شاه آن نیست که ملکی وسپاهی گیرد

شاه آن است که برملک دلی یابد راه

وحشی بافقی

=

گردآوری : م. الف زائر