دلتنگنامه
دلـم تنگ است ، حیرانـم ، چـــرایش را نمی دانــــم
پریشـــــانم ، پریشـــــانم ،چــــرایش را نمی دانـــــــم
نه در خوابــــــم که بیـــــدارم ، ولی کابوس می بینم
هراس افتــــاده بر جانــــم ، چــــرایش را نمی دانــــم
کســــی انگـــار قلبـــم را درون مشــــت می گیــــــرد
به خــود دلتنــگ می مانـــم ،چــــــــرایش را نمی دانـم
کســــی انگــــار می خواهــــــد ببیند اشکهایــم را
ببینــــد سخــت گریانــــم ،چــــــــرایش را نمی دانــم
پسندش نیست این چشمان راز آلود خــــــــاموشم
من این را خـوب می دانم ، چــــــرایش را نمی دانم
دلــــــش را ، این سیاه ســـــــرد سنـــــگی را
نمی خــــــــواهم برنجانم ،چرایش را نمی دانم
ولی با این همه این عشق ، این دیـر آشنـــا را من
همیشه سخت خواهـــــانم ، چـرایش را نمی دانم .
امروز باقران . ترجمه شعری . قران نامه مجد
بقره : وَقَالُواْ لَن تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَیَّاماً مَّعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِندَ اللّهِ
عَهْدًا فَلَن یُخْلِفَ اللّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿ 80 ﴾ جزء 1
و گفتند> :جز روزهایى چند، هرگز آتش به ما نخواهد رسید . بگو>
مگر پیمانى از خدا گرفته اید؟ که خدا پیمان خود را هرگز خلاف نخواهد کرد
آنچه را نمى دانید به دروغ به خدا نسبت مى دهید؟
And they say: The fire (of punishment) will not touch
save for a certain number of days. Say: Have ye
received a covenant from Allah truly Allah will not
break His covenant or tell ye concerning Allah that
which ye know not?
یهودان بگفتند جزچند روز
نسوزیم درآتش قهروسوز
به آنان بگو برچنین ادعا
مگرعهدبستید باکبر یا؟
که هرگزخداوند ازآن قرار
تخلف نورزد درانجام کار ؟
ویااین که ازروی جهل وخیال
بگوئید اینهاست از ذوالجلال
==
تک بیت های ناب
کتاب : برگ سبز
تالیف : سیدمحسن خلیق ر ضوی
شروع ابیات باحرف "چ"
چـوکاری برآید به لطف وخوشی
چه حاجت به تندی ولشکر کشی. سعدی
چونیکی کنی نیکی آید برت
بدی را بدی باشد اندرخورت . فردوسی
چون بسی ابلیس آدم رو که هست
پس بهر دستی نشاید داد دســـــت. مو لوی
چون سبکباران زصحرای قیامت بگذرد
هرکه ازدوش ضعیفان بیشتر بر داشت بار. صائب
چیزی که زحدوشان تست افزونتر
اندرپی آن بچشم حسرت منگــــــر. حالت
امروز با سعدی
ازین تعلق بیهوده تا به من چه رسد؟
وز آنکه خون دلم ریخت، تا به تن چه رسد؟
به گرد پای سمندش نمی‌رسد مشتاق
که دستبوس کند تا بدان دهن چه رسد؟
همه خطای من است اینکه می‌رود بر من
ز دست خویشتنم تا به خویشتن چه رسد؟
بیا که گر به گریبانِ جان رسد دستم
ز شوق پاره کنم، تا به پیرهن چه رسد؟
که دید رنگ بهاری به رنگ رخسارت؟
که آب گل ببرد تا به یاسمن چه رسد؟
رقیب کیست؟ که در ماجرای خلوت ما
فرشته ره نبرد تا به اهرمن چه رسد؟
زهی نبات که حسنی و منظری دارد!
به سرو قامت آن نازنین بدن چه رسد؟
چو خسرو از لب شیرین نمی‌برد مقصود
قیاس کن که به فرهاد کوهکن چه رسد؟
زکات لعل لبت را بسی طلبکارند
میان این همه خواهندگان به من چه رسد؟
رسید ناله سعدی به هر که در آفاق
و گر عبیر نسوزد، به انجمن چه رسد؟
